Τι γίνεται, όταν νιώσεις ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις άλλο, να περπατήσεις άλλο, να νιώσεις άλλο? Όταν η ψυχική κόπωση είναι ισχυρότερη από την σωματική και η εξάντληση επέρχεται σχεδόν αβίαστα... Όταν προσπαθείς να τρέξεις και την ίδια στιγμή πέφτεις κάτω και το πρόσωπό σου γεμίζει σκόνη και δάκρυα ανακατεμένα, όταν ανοίγεις τα μάτια, αλλά δεν βλέπεις τίποτα, όταν απλώνεις τα χέρια και δεν πιάνεις τίποτε...
Κάποτε, όταν και εγώ σερνόμουν κάτω και δεν έβλεπα, δεν άκουγα, δεν ένιωθα, άκουσα την συμβουλή ενός φίλου: "Όταν νιώσεις, τόσο αδύναμη, που θα μοιάζεις σχεδόν διάφανη, προχώρα. Μπορεί να πονέσεις και να νομίζεις ότι δεν μπορείς, αλλά αξίζει, προσπάθησέ το. Ο πόνος περνάει με την επιμονή και την υπομονή. Και ένα να θυμάσαι: Εκεί που νιώθεις πια ότι δεν μπορείς, έχεις άλλο ένα 20% να δώσεις".
Τα λόγια του ηχούσαν στα αυτιά μου, ενώ τον έβλεπα να απομακρύνεται με ένα χαμόγελο στα χείλη του. "ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΠΙΕΣΕ ΚΙ ΑΛΛΟ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΕΡΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙΣ, ΠΙΕΣΕ ΞΑΝΑ, ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΛΗΓΗ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΙΕΖΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΥΛΑ...". Είχε απόλυτο δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου