Οι προηγούμενες δυο ιστορίες μαζί με αυτήν εδώ, δεν είναι δικές μου,αλλά είναι εξειρετικά συγκινητικές, ιδιαίτερα αυτή με το σκατζοχοιράκι, που με έκανε να κλάψω. Θεωρώ, ότι κάθε ιστολόγιο, που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να τις συμπεριλάβει στα κείμενά του. Ένα είναι σίγουρα: Τεράστιο μεγαλείο ψυχήςείχαν  αυτοί που τις έγραψαν...

  Σε ενα νησι ζουσε ο Πλουτος,η Ευτυχια, η Αλαζονεια, η Θλιψη,η Γνωση και η Αγαπη.

Καποτε μαθανε πως το νησι θα βουλιαξει κι αρχισαν ολοι να φτιαχνουν βαρκες, ολοι εκτος απο την Αγαπη.

Ομως οταν πια το νησι ηταν ετοιμο να χαθει στη θαλασσα η Αγαπη αλλαξε γνωμη.

Ζητησε απο τον Πλουτο που περνουσε να την παρει μαζι της.

"Δεν εχω χωρο στη βαρκα μου για σενα, ειναι γεματη χρυσαφι".Της απαντησε.

Υστερα ζητησε απο την Αλαζονεια το ιδιο.

"Μα τρελαθηκες θα μου γεμισεις τη βαρκα νερα ετσι βρεγμενη που εισαι". Της απαντησε κι εφυγε γρηγορα.

   Η Θλιψη της ειπε οτι ηταν πολυ θλιμμενη και ηθελε να μεινει μονη και η Ευτυχια ηταν τοσο ευτυχισμενη που ουτε καν την ακουσε.

Η Αγαπη ηταν ετοιμη να πνιγει οταν περασε ενας γερος και της ειπε να ανεβει στη βαρκα του.Εκεινη για μια στιγμη δειλιασε αλλα αποφασισε να τον εμπιστευτει.

Δεν ειπαν τιποτα μεχρι που την αφησε στην στερια κι εφυγε.

Εκεινη ομως ηταν γεματη περιεργεια για τον σωτηρα της και ετρεξε στη Γνωση.

"Γνωση, εσυ που τα ξερεις ολα πες μου, ποιος ηταν ο γεροντας που με εσωσε;"

"Ο Χρονος", της ειπε εκεινη.

"Μα γιατι το εκανε;",αναρωτηθηκε πιο απορημενη απο πριν η Αγαπη.

Και της ειπε τοτε η Γνωση:

"Γιατι μονο ο Χρονος γνωριζει και μπορει να καταλαβει την πραγματικη αξια της Αγαπης"...