Το απέραντο γαλάζιο της ψυχής μας...

Mε τα δόντια σφιγμένα, χάνομαι στο άπειρο, από σύννεφο σε σύννεφο και από δέντρο σε δέντρο. Διαβάζω το πεπρωμένο μου, στον βυθό των ωκεανών. Επιστρέφω... (Αντώνης Σαμαράκης).

Σήμερα, κοίταξα τον κόσμο με τα μάτια σου και ξαναβρήκα την χαμένη μου αθωότητα. Απόψε νάρκωσα τους φύλακες του ύπνου σου κι ονειρευτήκαμε μαζί τα όνειρά σου. Και το πρωί θα μοιραστώ την φαντασία σου, να επινοήσουμε από την αρχή τον κόσμο. (Γιώργος Γιαννός).

Την θάλασσα, δεκατέσσερα χρόνια είχα να την δω. Υποθέτω πως έτσι ξαναγεννιέται κανείς, ανοίγοντας τον εαυτό του, μοιρογνωμόνιο του ορίζοντα, σε μιαν ανέιπωτη αγκαλιά, για την μητέρα του κόσμου, την θάλασσα. (Λένα Πλάτωνος).

Στο χαρτί μου, σχεδιασμένο ένα καράβι, όλο λέει να ταξιδέψει. Μα πνιγμένο, μέσα στων λέξεων την παλίρροια, πως μπορεί? (Βασίλης Βασιλικός).

Μόνο γιατί με αγάπησες γεννήθηκα, μόνο για αυτό, η ζωή μου εδόθη. Στην άχαρη ζωή, την ανεκπλήρωτη μένα η ζωή πληρώθη. Μόνο γιατί με αγάπησες γεννήθηκα. (Μαρία Πολυδούρη).

Το αίμα στον βυθό είναι από την πληγή ενός αστερία, παλίρροια σκέπασε τα ορύγματα στις ακτές, η απόβαση των ναυτίλων επιτεύχθηκε (Παναγιώτης Ράμμης).

Ξανθό καλοκαίρι, στα χείλια σου εφίλησα τον έρωτα και γεύτηκα την ευτυχία, γαλάζιε ουρανέ, στον αιθέρα σου ένιωσα την ύπαρξή μου, θαλασσινό αστέρι, στον ίσκιο σου έγειρα να κοιμηθώ και ξύπνησα γυναίκα. (Αθανασιάδου).

Τότε μα ςέφερε η θάλασσα το πρώτο της φιλί, και απόκτησε η καρδιά τον έμπειρο ρυθμό της για να τον κάνει έρωτα. Άμα μείναμε γυμνοί, γίναμε διάφανοι και φάνηκε ο ένας μέσα στον άλλον σαν από κρύσταλλο. (Γιώργος Κάρτερ).

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Πουλιά του Προύθου

[...]

Yπάρχουν άνθη που μοιάζουνε με τα χέρια

τα δάχτυλά τους ψαύουν κι ευωδιάζουν.